Hoe eczeem me me mooi doet voelen

"Kijk, hoe mooi mijn huid is," riep ik tegen mijn man. Hij was verrast en geen wonder. Het is niet elke dag dat ik me zo zelfverzekerd voel. Meestal geef ik niet zoveel om mijn uiterlijk. Ik ben een jeans en T-shirt persoon en comfort is mijn grootste zorg bij het kiezen van mijn outfit voor de dag.

Maar die dag was anders, omdat ik net de ergste eczeemaanval van mijn leven had doorgemaakt. De droge, rode huidvlekken bleven wekenlang over mijn hele lichaam. Ik grapte zelfs dat ik schubben had, zoals een vis of een hagedis. Mijn bloed voelde als hete lava die wachtte om op elke willekeurige plek op mijn lichaam uit te barsten.

Het ergste van eczeem is dat het het meest betekenisvolle kan wegnemen dat mensen elkaar kunnen bieden: aanraken. Ik haat het om aangeraakt te worden wanneer mijn huid oplaait. Al mijn kledingkeuzes komen op één ding neer: mijn huid niet irriteren. Alles dat in contact komt met mijn huid laat uitslag, of het nu mijn handtas is, het gladde oppervlak van mijn laptop of de hand van mijn man.

Eczeem is een monster dat me besluipt wanneer ik het het minst verwacht. Als het me in zijn klauwen heeft, is er niets anders. Gewoon jeuk. Ik probeer normaal te functioneren, maar van binnen lijd ik. Daarin is eczeem niet anders dan pijn hebben. En het maakt niet uit hoeveel ik de jeuk wil krabben, ik weet dat ik dat niet kan, omdat het op de lange termijn erger wordt.

In plaats daarvan smeer ik mezelf in voedende crèmes, neem koude douches, zorg ervoor dat mijn kleren comfortabel zijn, probeer niet te veel te zweten en blijf gewoon overleven. Ik probeer te worstelen en het monster in mij te temmen, om de hete lava van mijn bloed te veranderen in de levengevende substantie die het is. En na een paar dagen - en soms zelfs weken - lukt het. Het monster trekt zich terug op dezelfde stiekeme manier als het kwam.

VERWANT: 6 natuurlijke remedies voor uw huid

Ik heb mezelf nooit mooi kunnen noemen. Ik ben niet bepaald lelijk. Ik hou van mijn haarkleur (goudbruin, met highlights in de zomer) en mijn oogkleur (groen). Maar ik ben ook geen klassieke schoonheid. Mijn mond is te klein, mijn ogen zijn te dicht bij elkaar, mijn neus is te groot en mijn tanden zijn te krom. Opgroeien, jongens waren nooit geïnteresseerd in mij (hoewel dat gevoel volledig wederzijds was). Iedereen vertelde me hoe slim ik was.

Ik hield ervan intelligent te zijn, maar zoals mensen altijd willen wat ze niet hebben, wenste ik ook dat ik het uiterlijk had dat bij mijn hersenen paste. Ik wilde opgemerkt worden. Hoe belachelijk het nu ook klinkt, zo voelde ik me toen. En toen kwam het eczeem.

Ik werd ermee gediagnosticeerd als een tiener (vrijwel de slechtste tijd om te worden gediagnosticeerd met alles dat de huid beïnvloedt). Het lag op mijn handen en op mijn knieën. Het werd erger omdat ik het niet kon laten mezelf te krabben. Iedereen merkte het op - niet op een goede manier.

In de loop der jaren ben ik naar veel artsen geweest. Geen van hen kon een oorzaak vinden en ik wilde nooit een eliminatiedieet volgen. Het is waarschijnlijk dat mijn eczeem een ​​reactie is op stress, temperatuur of luchtvochtigheid - of een combinatie van al deze factoren. Ik heb lichttherapie en crèmes geprobeerd, maar zelfs toen ik wat opluchting kreeg, was er altijd een vlek op mijn lichaam. Hoewel het nu tenminste onder controle is, leef ik met de wetenschap dat het terug zal komen, zoals het altijd doet.

Toevallig kreeg mijn vader ook een tijdje geleden de diagnose eczeem en hij vertelde me: 'Toen je het als kind had, kon ik me niet inleven. Maar nu begrijp ik het. Eczeem is echt een ziekte. 'Ik ben het ermee eens.

GERELATEERD: De drogisterij Moisturizer waarmee onze schoonheidsbewerker bezeten is

Mensen zeggen dat er geen beter gevoel is dan wanneer de pijn eindelijk stopt. Ik voel me op dezelfde manier nadat mijn eczeem afneemt. Zonder de afleidende, pijnlijke jeuk, kan ik eindelijk naar de wereld kijken en de kleuren, geuren en sensaties in zich opnemen die het te bieden heeft. Ik kan mijn probleemzones of minder flatterende functies vergeten. Ik kan genieten van alle verschillende texturen die ik tot mijn beschikking heb: de zachtheid van mijn kasjmier trui, het stevige maar aangenaam koude oppervlak van mijn favoriete mok, de zwaarte van de hoes als ik ga naar bed.

En dan kan ik naar mezelf kijken en opnieuw ontdekken hoe zacht en aangenaam mijn huid aanvoelt. Mijn man en kinderen kunnen eindelijk hun armen om me heen slaan en op die momenten voel ik me mooi als nooit tevoren.