Spreken voor de bomen

Als jongvolwassene, Suzanne Simard was aan het werk bij een houtkapbedrijf in West-Canada toen ze werd geconfronteerd met een veldje zieke zaailingen. Haar ontzetting over de falende bomen, bedoeld om de bomen te vervangen die het bedrijf had gerooid, was de inspiratie voor een decennialange wetenschappelijke reis. Terwijl ze de heilzame relaties belichtte tussen bomen en ondergrondse schimmels, die bomen fysiek met elkaar verbinden in een netwerk, Simard - nu hoogleraar bosecologie aan de Universiteit van British Columbia - had te maken met een gebrek aan interesse en scepsis, maar ontdekte uiteindelijk validatie. In haar boek, De moederboom vinden, ze vertelt hoe ze uit de wildernis kwam om een ​​reeks gedurfde ontdekkingen te doen over de ware aard ervan.

In het begin van je carrière ben je letterlijk aan het graven geweest uit nieuwsgierigheid. Waar kwam die impuls vandaan?

Ik weet het niet - mijn achtertuin? Mijn ouders brachten hun jeugd door in de bossen. Mijn familie woonde in de bush, dus ik ben gewoon zo opgegroeid. Mijn broer en ik hadden vrij spel. We speelden altijd in het bos en bouwden forten. Voor mij was het grootste ding ooit om vies te worden. Die eerste vormende ervaringen hebben me zo sterk ingeprent dat ze mijn hele leven door zijn gegaan, en om weg te zijn van bomen voelt onnatuurlijk voor mij.

Je hebt gezegd dat je instinct is om te 'luisteren naar wat levende wezens zeggen'. Wat betekent dat voor jou?

Bossen vertellen ons voortdurend dingen, zoals in welke vorm ze zijn, of ze bloeien, of hun wortels groeien. Kennis van het land helpt ons om verzorgers van het land te zijn. En als we onze wil opleggen zonder te begrijpen wat het land ons vertelt, maken we onvermijdelijk grote fouten. Als je bijvoorbeeld het bos wilt oogsten en het is te droog of te nat, dan zegt dat iets. Ga er misschien niet heen, of werk er omheen. Of als we het bos opnieuw gaan bevolken, probeer dan te overwegen wat er van nature was en leg dat terug. Het land probeert altijd het evenwicht te hervinden en het vertelt ons dit op manieren die verrassend kunnen zijn.

Heeft het ongemak dat u voelde als jonge werknemer in de houtindustrie u op de lange termijn gemotiveerd?

Absoluut. Toen ik in de bosbouw kwam, vond ik het heerlijk om met vrachtwagens door de bossen te rijden en hakblokken en wegen en plantages aan te leggen. Ik vond het geweldig omdat ik daar was. Maar wat ik deed was uiteindelijk in dienst van snijden bossen naar beneden. Het kostte me een paar jaar om te begrijpen waar mijn cognitieve dissonantie vandaan kwam.

Je beschrijft bossen als intelligent. Hoe vergelijkbaar is het met menselijke intelligentie?

Er zijn zeker patronen die ik en mijn studenten hebben ontdekt die veel overeenkomsten hebben met mensen intelligentie-. We keken bijvoorbeeld naar het mycorrhiza-netwerk in de bodem en ontdekten dat het patroon een biologisch patroon is neuraal netwerk. Net als in de hersenen zijn de netwerken georganiseerd rond gecentraliseerde knooppunten - de grote, oude bomen - en zijn er kleinere bomen die als tussenknooppunten zijn. De structuur is wiskundig vergelijkbaar met onze hersenen. Bomen verzenden informatie en bronnen via deze netwerken, en veel van de informatie omvat: eigenlijk dezelfde chemicaliën: glutamaat wordt door de netwerken verplaatst en het is ook een neurotransmitter in onze hersenen.

Wat is een voorbeeld van bomen die intelligent reageren op de omgeving?

Ze herkennen welke bomen om hen heen genetisch verwant zijn aan hen, en ze passen hun gedrag aan om die verwanten te beschermen. En dat is een evolutionaire reactie: om uw genen zodat ze kunnen worden doorgegeven aan toekomstige generaties. Voor mij is dat een zeer intelligente reactie. Een ander voorbeeld dat we in bossen hebben gemeten, is dat gewonde bomen informatie kunnen doorgeven aan gezonde bomen en zeggen: "Hé, pas op. Er is hier een insect of een ziekte en je moet je eigen afweer op peil houden.” Bomen hebben meerdere communicatiewegen; ze geven informatie zowel chemisch door de lucht als ondergronds door.

Vinden sommige mensen het vervelend dat je bomen beschrijft met taal die vaak aan mensen is voorbehouden?

Ik heb dingen gelezen als: "Je kunt deze termen niet gebruiken; dat is antropomorfiseren.” Om daar even op in te gaan: het komt voort uit de ontwikkeling van de westerse wetenschap en het idee dat we objectieve waarnemers zijn, dat de natuur dit is en wij dat. Dat heeft ons in de problemen gebracht. Als je kijkt naar de geschiedenis van inheemse culturen, waren ze allemaal in balans met de natuur. Dat moest wel, anders hadden ze het niet kunnen overleven. Ze moesten betalen aandacht naar hun natuurlijke omgeving en respecteerden ze, en ze erkenden dat bomen en planten en dieren er allemaal samen in zaten. Ze wisten al duizenden jaren over deze netwerken die ik herontdekte met behulp van westerse wetenschappelijke hulpmiddelen.

Wat frustreert je aan onze relatie met bossen, en wat geeft je hoop?

Onze bossen geven ons leven: ze circuleren water, ze geven ons zuurstof om te ademen, ze slaan koolstof op. En toch maken we ze duidelijk in dit verbazingwekkende tempo. In mijn thuisprovincie British Columbia is nog maar ongeveer 8 procent van het zeer productieve oerbos over. Je moet vechten voor de laatste stok, anders wordt het allemaal gesneden. Het hoopvolle voor mij is dat mensen een ongelooflijk vermogen hebben om zich aan te passen en flexibel te zijn. Ik heb geprobeerd samen te werken met de bosbouwindustrie om de praktijken te veranderen, zodat we deze oude bomen redden. Ze weten dat wat ze doen niet werkt. Ik denk dat als ze eenmaal kunnen zien dat het beter is voor de omgeving en ze kunnen nog steeds geld verdienen, zullen mensen reageren.

Je hebt decennialang contra-intuïtieve ideeën nagestreefd. Welke lessen heb je geleerd?

Als een vrouw van begin twintig in de bosbouwsector - als jong meisje in een mannenwereld - probeerde ik mijn weg te vinden en mijn stem te laten horen, maar die werd niet gehoord. Het kostte jaren om mijn eigen stem te vinden. Het gaat nog steeds door. Je wordt afgewezen, je ideeën worden neergeschoten, maar je moet volhouden en mensen om je heen krijgen die je beschermen en ondersteunen. En als je volhardt, worden je ideeën op een gegeven moment meer geaccepteerd. Je doorstaat de storm. Zelfs toen ik in de veertig was, werden mijn papieren afgewezen. En toen kwam ik daar een beetje doorheen en zag ik dat mijn vakgebied aan het veranderen was. Soms duurt het meer dan één leven, maar je zult genoeg vooruitgang boeken dat het de moeite waard is.