Als liefde ons in de steek laat

Ik bied u deze gedachten aan, op de verjaardag van mijn scheiden, met de feestdagen eraan. Maar voordat je begint, weet alsjeblieft dat dit geen verhaal is van mijn ex-vrouw en ik.. Neem het zoals het is; een verhaal over autisme en kwetsbaarheid in een tijd van het jaar gaat het vaak mis.. .

Leugens, ontwijkingen en halve waarheden. Allemaal bedrog. De witte leugen van gisteren, eenmaal ontdekt, onthult de grote van de maand ervoor. Dat is het probleem met leugens. Als je er een ontrafelt, zit er altijd nog een achter. Het is een touwtje dat naar de donkerste uithoeken van de geest leidt.. .

Het is gemakkelijk om eerlijkheid te eisen, de ander hoog te houden. Het is echter moeilijk te leveren en nog moeilijker om te weten of we de waarheid ontvangen in onze meest intieme uitwisselingen. Zo vaak verblinden liefde en hoop voor wat voor de hand ligt, gezien vanaf een afstand.

Wat zijn tenslotte die eisen, behalve een andere vorm van voorwaardelijke liefde. Doe dit en ik zal van je houden. En de impliciete dreiging,

Doe dit niet, en ik onthoud mijn liefde voor jou. Er is ook de gedachte dat er een bedrieger nodig is om een ​​bedrieger te kennen; men moet zich afvragen waar de eisen van eerlijkheid en integriteit vandaan komen. Achteraf gezien zou het verstandig zijn geweest om vragen te stellen.

Achteraf is zo. Maar we zijn verblind door liefde en soms meer.. .

Ons begrip van anderen is gebaseerd op observatie en interpretatie. Opnieuw bezocht in het harde licht van pas ontdekt bedrog, alles veranderd. Was het onschuldig of was het gepland?

Relaties eindigen en we weten niet echt waarom. Een paar maanden later komt de waarheid naar voren in een paar losse woorden. Onschuldig genoeg, totdat het idee in de geest doordringt. Er waren de telefoontjes, die onverklaarbare dagen en die gevechten die nergens op sloegen... plotseling ziet alles er anders uit. Het voelt verkeerd. Zijn die dingen echt gebeurd, of was het allemaal in je hoofd? Als één feit echt blijkt, is ander bewijs moeilijker te negeren. Hope wordt vervangen door ontslag. En zo begint de geest aan zijn gekwelde reis.

Wat lief en verdrietig leek, wordt onmiddellijk armoedig en smakeloos. Sympathie wordt koud woede, terwijl het besef van wat er werkelijk is gebeurd, wegzakt. Plotseling wordt de magie van de kostbare dagen ervoor verbrijzeld om nooit meer mooi te lijken. Was haar lieve glimlach echt, of was het gewoon een mooi lokaas dat hem binnenhaalde?

Logica vertelt ons dat het echt begon. Liefde groeit en verdwaalt. Het leven dringt binnen. Andere opties verschijnen. Op een gegeven moment werd wat echt was vals. En als we terugkijken, kunnen we de precieze tijd en plaats niet weten dat het allemaal fout is gegaan.

De optimist zegt dat het mooi was, tot de laatste dag.

De pessimist zegt dat hij vanaf het begin voor de gek werd gespeeld.

Het besef zakt in dat het echt voorbij is. Sommigen stopten haar foto in de la. Anderen zouden het in de prullenbak gooien. Uiteindelijk gaat iedereen verder. Maar voor sommigen blijft de pijn een leven lang hangen.

Dat is de vreselijke vloek van autisme, wanneer liefde fout gaat. Het ontbreekt ons aan de verdediging die anderen hebben ontwikkeld; ons hart is gemakkelijk gebroken en moeilijk te repareren. We houden vol, en lelijke gedachten cirkelen in onze geest, en snijden bij elke draai een grillige tranen in de ziel. We missen expressie, dus de gevoelens blijven binnen opgesloten en eten ons levend op. En het ergste van alles is dat we niet in staat zijn om positieve energie van anderen te voelen, om onze psyche weer op te bouwen. Pauzes zijn het begin van een harde, harde tijd. Voor sommigen is het een pad naar alcohol of depressie. Voor anderen is het een deur naar zelfmoord.

Ik wou dat het niet zo was, omdat ik zelf in die deuropeningen had gestaan.

Autistisch mensen zijn bijzonder kwetsbaar voor misleidingen van het hart. Helaas brengen we ze vaak zelf op, door een mix van hoop en blindheid. We kunnen niet zeggen wat de ander van plan is, want dat is de aard van sociale blindheid. We worden aangetrokken door de glimlach, wanneer een ander de nep misschien heeft gezien. We blijven wanneer we moeten rennen, omdat we angst we zijn gehandicapt en misschien komt er nooit meer liefde. Om zoveel redenen zijn we kwetsbaar.

Het zou gemakkelijk zijn om roofzuchtige mensen de schuld te geven. Narcisten. Sociopaten. Steeds meer, dat is de Amerikaanse manier. Geef iemand of iets anders de schuld; iets buiten onze controle. Velen zouden dat argument onderschrijven. Ik geloof dat niet.

Ik geloof dat de meeste mensen goed zijn, maar het leven stelt hen voor moeilijke keuzes. Soms zijn de paden die ze kiezen niet de beste. Hoe we ook hopen, we kunnen niet bepalen waar een ander leven naartoe leidt.

Soms doen alle wegen pijn.

Dit is voor velen van ons een moeilijke tijd van het jaar, inclusief ik. Als de Thanksgiving-week komt, bid ik voor de komst van 2 januari. Ik wens je Godspeed naar de andere kant.