Eindelijk achterover leunen: hoe jarenlang werk op de bank deze zomer zijn vruchten afwierp op het strand

Zo had ik het me niet voorgesteld. Ik dacht dat ik een paar romans zou verslinden. Of misschien werkte ik aan een boekvoorstel in een van de kustbibliotheken die ik had aangevraagd. Ik heb er nooit een betreden. In plaats daarvan werd ik losser. Ik bladerde door tijdschriften. Ik staarde naar de zee. Ik heb genoten van mijn familie en bezoekende vrienden, lekker eten en dure wijn. Ik heb zelfs een dutje gedaan - wat ik zelden doe (zonder Xanax).

Vakantie = ontspanning + plezier. Nauwelijks nieuws. Maar die vergelijking heeft voor mij zelden gewerkt. Vraag het maar aan mijn man. Te veel tijd aan mijn handen, uit structuur gekatapulteerd, en ik krijg depressief en angstig. In Cape Cod of Californië of Parijs zoek ik meedogenloos naar afleiding. Ik raak geobsedeerd door het vinden van het juiste hotel of restaurant, de juiste tour, het juiste uur te gaan, het beste koopje. Ik probeer een routine na te bootsen en word verdrongen door het onverwachte en word dan hard voor mezelf, voel me schuldig omdat ik geen gelukkige vakantieganger ben. Ik kan niet de perfecte vakantie maken. En als mijn man onvermijdelijk deze twee woorden zegt: 'Gewoon ontspannen', zoals hij vaak doet, wil ik hem sokken.

Maar deze zomer leerde ik chillen. Het gebeurde in een huurperiode van twee weken in een huis met te veel chachka's in een rustige, historische stad aan de kust van Jersey, een blok verwijderd van het strand. Nee, ik heb mezelf niet afgesloten van computer of kabel. Ik nam mijn Mac mee, zorgde ervoor dat ik verse Netflix had en ging naar een 24-uursfitnessruimte (stenig maar met airconditioning en op minder dan anderhalve kilometer van het huis).

Er was dit jaar inderdaad iets anders. Ik stond mezelf een pauze toe. Ik vond het leuk om bij mezelf en anderen te zijn. Ik omarmde wat spontaniteit. Ik heb me overgegeven aan ondeugend eten. Ik laat gaan. Al die shows - mijn therapie werkt!

Hier zijn enkele andere dingen die zijn gebeurd:

• Nam drie lange oceaanzwemmen, stoeiend, ja, stoeiend in de golven

• Staarde met verbazing naar de zee en naar spelende kinderen in het zand. Ik hield mezelf tegen om over mijn leeftijd te klagen en dacht in plaats daarvan: zou het op een dag niet leuk zijn om een ​​kleinkind te hebben?

• Hield mijn mond dicht toen mijn dochter zes studievrienden uitnodigde voor twee nachten en ze rookten er ongeveer 400 sigaretten op de veranda en het dek en gooide het tot alle uren op. Ze gebruikten tenminste asbakken.

• Was bezocht door drie vriendinnen en een stel en ik heb het niet persoonlijk opgevat toen een uitgenodigde gast of twee afzagen

• Zag de films Grappige mensen met mijn twee jonge volwassen kinderen en (500 zomerdagen op een regenachtige dag alleen (ik was goed gezelschap.)

• Twee keer per dag gewandeld en een balletje gespeeld met mijn veel verwaarloosde Labrador Angie, maar in een druk weekend toen ze een last werd

Ik plaatste haar op een chique opstapplaats en weigerde me schuldig te voelen over de driedaagse kosten

• Liep vijf kilometer per dag op een loopband, behalve de twee die ik vertrok. En dat is wetende dat andere mensen met wie ik train voor de New York Marathon tot 17 zijn.

• At tweemaal pizza - een zeldzaamheid voor mij

• Aten echt (niet licht) ijs, een dubbele schep - een grotere zeldzaamheid

• Blij in al mijn bezoekers - broer, vader, in wetten, vrienden en vooral mijn kinderen

• Genoten van mijn man (ja, dat hebben we erin weten te persen)

• Hoste mijn supervisor en collega's voor een strandvakantie aan een hele dag - ik nam die vakantiedag terug - en vierde het feit dat ik een baan en baas heb waar ik niet tegen opkom om terug te komen

Uitgerust en gebruind, ben ik teruggekeerd naar koel weer, klaar voor de herfst, een seizoen dat intens kan zijn als je voor een universiteit werkt. Maar ik heb dat nieuwe-cent-loafers-en-schoolbenodigdheden gevoel dat ik als kind had en ik ben overal op voorbereid - allemaal vanwege een goede vakantie.

Dus volgende zomer. Dezelfde periode, dezelfde stad. Ik doe al onderzoek naar verhuur in 2010. Ik denk dat dit betekent dat ik terug begin te glijden naar mijn hyper-drive zelf. Maar dit jaar zal niet zo erg zijn. Ik weet nu dat ik nu in staat ben mezelf een uitstel te geven. Downtime met mensen van wie je houdt is vluchtig en kostbaar. Misschien moet je ouder worden om het te koesteren.