Technologie is er om te blijven, kom er overheen!

Allison Gopnik schreef een verhelderende column in De Wall Street Journal, 'Het kind dat het apparaat niet zou loslaten', 22-23 maart 2014. Daarin vertelde ze het verhaal van een klein meisje dat "The Device" kreeg toen ze nog maar 2 jaar oud was. “Het werkte via een krachtige en verfijnde interface van optische zenuw / hersenen / geest en injecteerde de inhoud ervan in haar cortex. Tegen de tijd dat ze vijf was, was ze volledig meegesleurd in het alternatieve universum dat The Device heeft gecreëerd. '

Gopnik vertelt verder hoe de door The Device geplante beelden levendiger voor haar waren dan haar eigen herinneringen. Als volwassen vrouw was ze verslaafd aan The Device en raakte in paniek bij de gedachte dat ze misschien een dag zonder zou moeten doorbrengen. Wat voor soort elektronisch apparaat was het? Een laptop? Een slimme telefoon? Nee, geen van bovenstaande.

Het apparaat was het gedrukte boek.

Oke ik snap het. En dit is een leuk en goed geschreven Journal-artikel. Maar hoe slim het ook is, ik denk niet dat het voldoet aan de test wanneer we boeken, hoe verslavend ze ook zijn, vergelijken met elektronische media.

In de eerste plaats ontwikkelen we digitale hersenen met nieuwe circuits voor skimming, in tegenstelling tot diepgaand begrijpend lezen. Skimming kan ons helpen snel woorden te roepen, maar het is niet hetzelfde als begrijpend lezen. Dat komt omdat we niet blijven nadenken en niet diepgaand lezen. Volwassenen melden dat ze meer moeite hebben met het lezen van lange zinnen met meerdere clausules en diepgaande achtergrondinformatie.

Ten tweede bedraagt ​​de gemiddelde schermtijd van verslaafden aan desktop- en mobiele apparaten nu vijf uur per dag.

Ten derde wordt de lezer, naast skimming, afgeleid door sociaal netwerken en e-mailuitnodigingen die niet beschikbaar zijn in een boek.

Ten vierde besteden producenten van elektronische spellen miljoenen dollars aan het ontwikkelen van fascinerende visuele displays om jonge kinderen te verleiden. Dit is niet Mark Twain, mensen, die Huckleberry Finn beuken op zijn vertrouwde typemachine.

Ten vijfde zijn deze elektronische apparaten, in tegenstelling tot het gedrukte boek, interactief. Dit verhoogt de kans op verslaving. Mevrouw Gopnik was mogelijk diep betrokken bij de verhalen die ze las en dit heeft haar ongetwijfeld versterkt creativiteit en verbeeldingskracht, maar ze hoefde tenminste niet de erosie van hersenspoeling die plaatsvindt met elektronische media te overwinnen. In mijn boek The Digital Pandemic bespreek ik het dilemma van de mopshond in het park.

'Ik had een menigte mensen gezien lachend als een schattige kleine mopshond achtervolgde stukjes gereflecteerd licht op het trottoir dat van de metalen hondenpennen om zijn nek kwam. Onze hond was wat wij psychologen 'stimulusgebonden' noemen. De stimulus, of zwaailichten, bonden hem zo strak als een touw of ketting, en hij kon niet ontsnappen aan zijn greep op hem. Deze gefrustreerde kleine man was zowel over-gefocust op het reflecterende licht als onder-gefocust op de wereld om hem heen. Vervang de schattige hond door enkele van de kinderen van vandaag en de term elektronisch cocaïne komt in je op. Zuid-Korea meldt dat een op de vijf studenten verslaafd is aan smartphone-gebruik van meer dan zeven uur per dag.

Ik maak me ook zorgen over de hersenen van 4- tot 8-jarige kinderen. De hersenen - vooral de frontale kwabben - bereiken pas ten minste halverwege de twintig de volwassenheid. De hersenen ontwikkelen zich langzaam, van achter naar voren, met de uiterst belangrijke frontale lobben - die het kind in staat stellen te plannen, prioriteiten te stellen en complexe beslissingen te nemen - als laatste. Tot nu toe hebben we geen bewijs dat elektronische games de frontale lobben stimuleren. Leraren melden verminderde verbeeldingskracht, verkort aandacht spanwijdte en minder frustratietolerantie in deze elektronische wonderkinderen.

Dus verwelkomen we gewoon de nieuwe elektronische cultuur? Is dit vergelijkbaar met de ontdekking van vuur en de uitvinding van het wiel, of misschien met minder geweldige creaties zoals het vliegtuig en de auto? Het digitale tijdperk is goed, en heeft veel voordelen. Ik stel niet voor dat we teruggaan naar de dagen met paard en wagen, maar het zou hebben geholpen als we de eerste 50 jaar van de auto veiligheidsgordels hadden gebruikt. Talloze levens - misschien onze eigen - zouden gered zijn.

En ik maak me nog een zorgen. Een grote. In het boek van Iian McGilchrist, the Master and His Emissary (the Divided Brain and the Making of the Western World), McGilchrist waarschuwt dat onze cultuur op weg is naar een linker hersenhelft van de wereld die losgekoppeld is en mechanisch. Het snijdt en snijdt mensen in abstracte categorieën en negeert de creatieve en humoristische eigenschappen van de rechterkant van de hersenen.

McGilchrist gelooft dat het linker brein de rechter hersenhelft uit het bestaan. 'De linkerhersenhelft ooit optimistisch, is als een slaapwandelaar die een vrolijk deuntje fluit terwijl het naar de afgrond slentert. ” Hij wijst erop dat het linker brein een geweldige dienaar is, maar een zeer arme meester.

Ik deel dit angst –– de angst dat in de toekomst, in tegenstelling tot de ontdekking van vuur en de uitvinding van het wiel, een te grote afhankelijkheid van technologie de ondergang van de menselijke geest zoals we die kennen, zal versnellen.