Kunst, emoties en taal: waarom woorden belangrijk zijn voor de esthetiek

Abstract expressionisme en Robert Motherwell

In een onlangs verschenen papier¹vroeg ik: ‘Zou Robert Motherwell een even groot kunstenaar kunnen zijn als hij niet zo welbespraakt was?’ Ik stelde voor dat het antwoord op deze vraag nee is. Hoewel we woorden en beelden redelijkerwijs als verschillende vormen van communicatie kunnen beschouwen, komen ze in de expressionistische kunst op belangrijke manieren samen. Het argument, belicht door Motherwell, generaliseert naar de relatie tussen emotie, taal en esthetische expressie.

Motherwell was een Amerikaanse abstract-expressionist. Gedurende een rijke carrière, onderzocht hij herhaaldelijk formele motieven en thema's, zoals te zien in de series Open en Elegy to the Spanish Republic. Net als andere expressionisten wilde hij vorm en kleur bevrijden van hun beschrijvende rollen en deze inzetten om emotionele diepten te verkennen. Hij was doorgaans ontevreden over zijn eigen pogingen om zijn gevoelens in foto's vast te leggen. In een interview met Barbaralee Diamonstein

², zei hij: 'Ik heb er nooit echt een opgelost [serieschilderijen]. De dag dat ik een elegie kan maken die mij echt bevredigt, dan zal ik stoppen.

Kunst, emoties en taal

Hoe kunnen we, als we afstand nemen van Motherwell, nadenken over kunst, emoties en taal? We stelden voor dat esthetische ervaringen voortkomen uit interacties tussen drie grootschalige neuraal systemen – onze sensorische motorische, emotionele belonings- en kennisbetekenissystemen³. Esthetische ervaringen verbinden sensaties met onze emotie- en beloningssystemen. Schoonheid koppelt zintuiglijke kenmerken aan beloningen, zoals het plezier dat velen ervaren door naar een sensuele ronding te staren.

Minder eenvoudig zijn de links naar genuanceerde emoties. Met genuanceerde emoties bedoel ik een granulariteit die onderscheid maakt tussen soortgelijke emoties, zoals melancholie en treurigheid, die zou anders grover als ‘verdrietig’ kunnen worden beschouwd. Dergelijke emotionele nuances, hun granulariteit en de ervaring van gemengde valentie emoties⁴ Geef expressionisten hun macht.

We hebben eerder betoogd dat een emotievocabulaire ons helpt de impact van kunst te waarderen en hebben een taxonomie ontwikkeld om deze effecten op de kijker te karakteriseren.⁵. Vergelijkbaar met wijnproeven, de manier waarop het benadrukken van tonen van bessen of vanille ervoor zorgt dat een voorproefje het opmerkt die smaken binnen een complexe ervaring, woorden voor emoties, vergroten onze gevoeligheid voor nuances onderscheidingen.

De onderliggende discrete lexicale descriptoren die negatieve emoties overbrengen die ons doen terugdeinzen, zijn continue gradiënten in affectieve toestanden die over elkaar heen vloeien. spanning, angst, afschuw en walging. Bij andere gebeurtenissen ervaren we gemengde emoties, zoals die voorkomen bij bitterzoete ontmoetingen. Terwijl ouders hun kinderen aanmoedigen om ‘je woorden te gebruiken’, stelt een vocabulaire ons in staat genuanceerde emoties op te merken, in plaats van anderen te verplichten onze gevoelens te interpreteren.

Non-verbale emotionele uitingen zijn notoir onbetrouwbaar in de boodschappen die ze overbrengen. Onze pupillen verwijden zich als we boos zijn en als we bang zijn. Onze huid wordt zweterig als we angstig en opgewonden zijn. Onze ogen tranen als we verdrietig zijn en als we blij zijn. Woorden beperken, wanneer ze op de juiste manier worden gebruikt, deze dubbelzinnigheid.

Intentie en expressie komen niet overeen

Het idee dat taal de gevoeligheid en de communicatie van emoties verbetert, brengt ons terug bij Motherwells expressionistische verkenningen. Motherwell beoordeelde zijn kunstwerken en beoordeelde of wat hij op canvas of papier zette, overeenkwam met de emotionele toestand die hij probeerde over te brengen. Hij zegt: “Dus je begint met een benadering, en uiteindelijk bereik je die met vallen en opstaan ​​als je geluk hebt.”⁶

Ik suggereer dat Motherwell, toen hij niet tevreden was met een schilderij, reageerde op een discrepantie tussen zijn gevoelde emoties en de emoties die in de schilderijen tot uiting kwamen. Zijn gevoeligheid voor genuanceerde mismatches, zelfs als deze gevoeligheid op dat moment intuïtief lijkt, berust op een verzameling fijnkorrelige emotionele categorieën die worden ondersteund door taal. Als de categorieën eenmaal zijn vastgesteld en iemands emotioneel-perceptuele scherpte is gesensibiliseerd, komt hij overeen mismatches worden onderkend en de geschiktheid van een mapping van intentie tot expressie is beter gewaardeerd.

De herkenning van een mismatch is waarschijnlijk gebaseerd op algemeen erkende neurale systemen van voorspellende codering⁷ dat fouten oplost als een leermechanisme. Dus zelfs als emotionele expressieve vormen niet tot taal kunnen worden herleid, helpen verfijnde categorieën, geholpen door taal, om subtiele vormen te ontdekken inconsistenties – dat is de reden waarom zoveel kunstenaars ontevreden zijn over hun werk en zichzelf blijven pushen om het goed te doen terwijl ze herhalen motieven. Daarom is het geen verrassing dat Motherwell zei: ‘Ik heb in mijn leven nog nooit een eersteklas schilder ontmoet die niet bijzonder intelligent en buitengewoon welbespraakt was in zijn eigen termen.’⁸

Woorden geven vorm aan affectieve toestanden. Om subtiele emotionele uitingen over te brengen, zijn woorden van belang – in beelden en vooral in expressionistische kunst.