Hoe u zich veilig kunt voelen

Ik had een zeer bevoorrechte en zeer angstaanjagende jeugd. Dat klinkt misschien tegenstrijdig, maar ik heb op de harde manier geleerd dat privilege je niet altijd beschermt.

In mijn geval zorgde het voorrecht er alleen maar voor dat de buitenkant er goed uitzag; het bereikte mijn binnenkant niet. Ik ben opgegroeid in een rustige buitenwijk in Zuid-Californië. Mijn ouders sloegen mij niet, mijn hond was dol op mij, we hadden zelfs een zwembad. Maar ik had ook geen diagnose bipolaire stoornis en leed aan niet-aflatende aanvallen van depressie. De monsters onder mijn bed waren heel reëel, hoe vaak mijn vader me ook verzekerde dat ze allemaal in mijn bed zaten verbeelding.

Ik wist hoe het was om te verlangen om te sterven – zelfs op de jonge en onschuldige leeftijd van zeven jaar – omdat het simpelweg te veel pijn deed om te leven.

Dus ik leerde al vroeg bang, bang, bang te zijn. Bang voor wat andere mensen zouden denken als ze wisten welke gedachten er onder mijn smetteloze katholieke schooluniform op de loer lagen. Bang voor mijn duistere en apocalyptische overpeinzingen over de verboden zonde van

zelfmoord. Bang voor wat ik zou kunnen doen om de psychische pijn te verlichten, maar ook bang om helemaal niets te doen.

Ik heb me nooit veilig gevoeld, zelfs niet voor mezelf.

Ik schrijf dit nu omdat ik voor het eerst in mijn leven ontdek hoe ik me veilig kan voelen. Na jaren van behandeling waar dat het onbereikbare doel was, leer ik eindelijk dat ik het in mijn macht heb om het gevoel op te roepen beschermd te zijn en immuun voor schade. Zoals Dorothy in De tovenaar van Oz, het antwoord zat al die tijd in mij.

Veiligheid ligt binnen mijn bereik omdat het binnen mijn adem ligt. Dat is alles, dat is het grote, onkenbare geheim: adem gewoon in en wees je ervan bewust. Ze noemen het opmerkzaamheid. Ik noem het een doorbraak.

Elke donderdagmiddag woon ik een virtuele rondleiding bij mindfulness-meditatie gerund door het Mindful Awareness Research Center van UCLA. Tot mijn voortdurende verbazing is dit het hoogtepunt van mijn week geworden. Ik kijk uit naar dat korte half uurtje tussen 12.30 en 13.00 uur. alsof ik na een lange, zware dag op kantoor uitkeek naar een droge martini. Het kost me een paar minuten om tot rust te komen in de sessie, maar zodra de diepe ademhalingen beginnen te komen en gaan, ontspant mijn hele lichaam. Er staat ahhh ja, dank je, dit is precies wat ik nodig had.

Het enige dat ik hoef te doen is mijn ademhaling opmerken: de zachte stijging van mijn borstkas als ik inadem, het subtiele zinken bij het uitademen. De koelte van de lucht als die binnenkomt, de warmte als ik hem loslaat. Keer op keer, zo zeker als het getij van de oceaan. Het gebeurt, of ik het nu wil of niet; mijn verstand heeft hier niets over te zeggen. Voor één keer ben ik vrij van zijn eisen.

Het gevoel van veiligheid treedt niet altijd op, maar als dat wel het geval is, ben ik verbaasd over hoe goed het voelt. Het gebeurt wanneer ik in het huidige moment ben, zonder na te denken over mijn verleden, of angstig te anticiperen op wat gaat komen. Gewoon hier, nu, met de adem. Dat is alles. Op dit ene moment ben ik veilig.

Niet dat het gemakkelijk is, en niet dat het altijd duurt. Zoals mijn mindfulness-instructeur vorige week zei: “Zelfs het opmerken van één ademhaling is niet eenvoudig.” Het vergt focus, duidelijkheid, concentratie, overgave. Maar al die tijd ademt je lichaam. Het wil jou dit kostbare moment geven.

Voor iemand die al zo lang als ik me kan herinneren bang is om te rennen, is een moment meer dan genoeg. Ik ben blij dit gevoel van vrede te vinden, hoe lang het ook mag duren. Verzamel genoeg van deze momenten en hey, je hebt een leven.