Een korte geschiedenis van het uitschakelen van concurrenten

Zijn alleen op de top.

Daar zijn redenen voor.

Lang geleden en ver weg, midden in de 5^e-eeuw voor Christus, in een stad aan de Egeïsche Zee in wat Turkije is geworden, vertelde Herodotus een verhaal in zijn verhaal Geschiedenissen.Hij schreef over Thrasybulus, de tiran van Milete, die een ambassadeur uit Korinthe meenam op een wandeling door het land. Zijn gesprek was zinloos, maar zijn daden niet. "Hij hield snijden van alle hoogste korenaren die hij kon zien, en gooide ze weg, tot de mooiste en Het best gegroeide deel van de oogst ging verloren.” Voor de tiran in Korinthe was het duidelijk wat Thrasybulus was tot. ‘Hij beval de moord aan op alle mensen in de stad die een uitmuntende invloed of bekwaamheid hadden.’

Een eeuw later begreep Aristoteles, die Herodotus citeerde, het punt. In zijn Politiek,hij schreef: ‘Tirannen hebben de kunst geleend om oorlog te voeren tegen de notabelen en hen in het geheim of openlijk te vernietigen, of om hen te verbannen. omdat ze rivalen zijn en hun macht in de weg staan.” Kortom: “De vooraanstaande burgers moeten altijd worden weggestuurd met."

Drie eeuwen later herhaalde Livius, die les gaf aan de Romeinse keizer Claudius en waarschijnlijk Aristoteles of Herodotus had gelezen, dat advies. In Ab Urbe Condidta,zijn geschiedenis 'Vanaf de stichting van de stad' liet hij Tarquino, de laatste van de Romeinse koningen, reageren op een andere ambassadeur uit Gabii, die wilde weten hoe hij de macht veilig kon stellen. 'Hij zei geen woord als antwoord op zijn vraag, maar ging peinzend zijn tuin in. De man volgde hem, en Tarquin, die zwijgend op en neer liep, begon met zijn stok klaprozenkoppen af ​​te slaan.' Goed advies, vond de baas van de ambassadeur. “Velen werden openlijk ter dood gebracht; Sommigen, tegen wie het lastig zou zijn om een ​​aanklacht te bewijzen, werden in het geheim vermoord. Enkelen mochten of werden gedwongen het land te verlaten.”

Het verraad van Caesar

Julius Caesar was Groot-Brittannië binnengevallen en had een groot deel van wat Frankrijk is geworden veroverd, en had vervolgens veldslagen gewonnen in Egypte, Noord-Afrika en Spanje, toen zijn senatoren een einde aan hem maakten. Nadat zijn burgeroorlogen voorbij waren, had Caesar op beroemde wijze zijn ergste vijanden gespaard. ‘Dit is een nieuwe manier van veroveren’, schreef hij in een brief aan Cicero, ‘om clementie te betuigen en vrijgevigheid ons schild.” Sommige tegenstanders werden gepromoveerd tot hoge ambten; anderen kregen het bevel over hele legers. Caesar was bijzonder blij Brutus te laten leven. Hij had affaires gehad met zijn zus en met zijn moeder. Daarom benoemde hij hem tot consul, het hoogste ambt onder de republiek; en terwijl hij werd neergestoken in de lies, misschien wel of niet geklaagd: “Jij ook, mijn zoon?”

Caesars opvolger leerde van de fouten van zijn vader. Augustus gebruikte de wet van verraad om iedereen uit de weg te ruimen die de zijne beledigde maiestas, of majesteit. Kort nadat hij keizer werd, ging hij achter zijn prefect van Egypte, Cornelius “de Haan” Gallus, aan wegens onbeschaamdheid: “Hij niet plaatste alleen vrijwel overal in Egypte afbeeldingen van zichzelf op, maar schreef ook een lijst van hem op de piramides prestaties.”

Gallus mocht niet in de provincies van de keizer wonen en maakte uiteindelijk een einde aan zijn leven. Een paar jaar later werden de onmatige en ongeremde Lucius Murena en een paar vrienden betrapt op een samenzwering om de keizer te vermoorden. “Gegrepen door het staatsgezag, leden ze door de wet wat ze met geweld hadden willen bereiken.” Toen Egnatius Rufus, een kandidaat voor het ambt die meer op een gladiator leek dan op een senator, maar te veel kiezers voor zich wist te winnen, was beledigd Augustus. Rufus en werd samen met zijn volgelingen geëxecuteerd. “De wind liet hoge dennen vallen; bliksem slaat in op de hoge toppen.”

Parallellen in de chimpanseegemeenschap

Panholbewoners, algemeen bekend als chimpansees, herstellen over het algemeen de orde op vergelijkbare manieren. Frans de Waal, de productieve primatoloog, begon zijn onderzoek carrière met een project in Dierentuin Arnhem. Hij documenteerde de capriolen van drie mannen die strijden om de macht. Yeroen, berekenend en ambitieus, was de oudste; Luit was krachtiger en socialer; Nikkie, de jongste, was acrobatisch en ontwrichtend. Als een zware stoommachine of een aanvallende neushoorn viel Jeroen met overeind staande groepsleden aan. Waarna zijn ondergeschikten hem met een laag gegrom begroetten en voor hem kruipten. Maar Yeroen was over zijn hoogtepunt heen.

Op een late zomeravond kregen die apen ruzie. Nikkie bleef ongedeerd; Yeroen werd gekrast en gesneden. Maar Luit, die Yeroen had uitgedaagd voor de alfastatus, en misbruik had gemaakt van vrouwen oestrische, was bedekt met wonden op zijn hoofd, flanken, rug en rond zijn anus. Verschillende vingernagels en tenen gingen verloren. Er waren een aantal kleine incisies in zijn scrotum. En zijn testikels waren uitgevallen.

Eén is een gevaarlijk getal. Alfa is een riskante brief.