Wanneer het beheren van tijd ertoe doet

Ik ben 17 jaar oud en zit in de laatste klas van de middelbare school en ben nu bezig met het voorbereiden van mijn universiteitsaanvragen. Ik ben een redelijk goede student en ben trots op mijn schrijfvaardigheid. Ik weet al een tijdje wat ik wilde doen voor mijn persoonlijke essay, en ik heb veel tijd besteed aan het schrijven ervan in mijn hoofd. Mijn eerste aanvraag (Early Application) moest gisteren worden ingediend en ik heb deze enkele uren vóór de deadline verzonden (ik wilde niet verstrikt raken in een website-crash). Ik had verwacht eerder klaar te zijn en moest de plannen voor het weekend afzeggen om het voor elkaar te krijgen. Bovendien is iedereen in mijn familie boos op mij. Mijn beide ouders zijn boos op mij omdat ik ‘tot het laatste moment heb gewacht’. Mijn vader is ook boos op mijn moeder omdat ze ‘dit heeft laten gebeuren’, maar zij geeft hem de schuld. En mijn kleine zusje voelt dat ik alles krijg

aandacht. Ik vind het leuk hoe mijn essay is geworden. Toch is iedereen boos en ik weet niet zeker wat ik verkeerd heb gedaan.

Over een jaar of twintig zul je begrijpen dat je eigenlijk niets verkeerd hebt gedaan, dat het aanmeldingsproces voor de universiteit enorm is verstoord door maatschappelijke problemen. Problemen die ver buiten de controle van u of uw gezin liggen, maar die toch in elk huishouden spelen wanneer een nog steeds groeiend persoon toegang wil krijgen tot een competitief middelbare school. Toegegeven, dat is lang wachten op begrip of op vrede in je gezin.

In de tussentijd zijn er een paar dingen die u moet weten die u en iedereen om u heen kunnen helpen. Ze vallen onder de algemene categorie van zelf-beheer, wat in wezen een leven lang duurt voordat je er goed in wordt, hoewel sommige mensen dat nooit doen. Bovendien profiteert het enorm van de motivatie dat komt vaak doordat je verantwoordelijk bent voor jezelf, wat tegenwoordig maar weinig Amerikaanse tieners zijn.

De eerste plaats onder de categorie zelfmanagement is zelfkennis. Je weet dat je goed kunt schrijven en dat je het leuk vindt om te doen. Dat is een belangrijk stukje informatie. Vooral omdat schrijven een facet is van je groei identiteit, jouw zelfvertrouwen tot op zekere hoogte hangt af van het goed uitvoeren van schrijftaken. Dat vergt voorbereiding, en het lijkt erop dat je iets hebt gedaan door na te denken over wat je wilde zeggen en het in je hoofd te oefenen. Ik wil echter wel garanderen dat het langer duurde dan je had verwacht om wat je in je hoofd had, om te zetten in een voltooid stuk. Dat brengt ons ertoe tijdsbeheer, meer specifiek: timemanagement, schrijfafdeling.

Het vinden van de woorden die nauwkeurig en duidelijk overbrengen wat u denkt en voelt, is een uitdaging, zelfs voor ervaren schrijvers. Het kost vaak veel meer tijd dan je denkt. De gedachten in je hoofd worden overschaduwd door gevoelens die niet per se woorden nodig hebben om door jou begrepen te worden. Ze exporteren zodat anderen ze kunnen begrijpen – een gedachte op een woord spietsen – is hard mentaal werk. Elke gedisciplineerde schrijver heeft ergens gedichten, artikelen of boeken in een la liggen, wachtend om klaar te zijn, omdat ze nog geen manier hebben gevonden om die gedachten met de gewenste behendigheid te verwoorden.

Om de wens om het goed te doen te verwezenlijken, moet je deze combineren met de erkenning van hoe belangrijk schrijven voor jou is en voor de discipline van timemanagement. Dat is een behoorlijk grote opdracht voor een tiener onder de beste omstandigheden. Maar de sollicitatietijd voor een universiteit is niet de beste situatie, om de hierboven genoemde redenen. En omdat je ouders zenuwachtig zijn voor jou en voor zichzelf.

Ze weten dat de universiteit belangrijk is voor jouw toekomst (en dus ook voor die van hen), en ze weten dat toelating tot de universiteit van jouw (of hun) toekomst dromen is tegenwoordig voor niemand gegarandeerd. Als ze zelf volwassen zijn, zullen ze hun best doen om hun zorgen voor zichzelf te houden. Maar een laatste weekend vóór de indiening van geannuleerde plannen en intensievere inspanningen is een groot drama dat iedereen in een huishouden treft. Ouders moeten altijd een dunne grens zien te vinden tussen koesteren en controleren, waarbij ze vaak niet in de gaten hebben wanneer ze die overschrijden. Wat je van de jouwe hoort, is min of meer een debat tussen hen over hoe ze het op dat vlak hebben gedaan.

En ja, volgens de meeste berekeningen is het wachten tot het laatste moment als je een paar uur voor de indieningsdeadline op 'verzenden' drukt. Hoewel dat de zenuwen van de ouders doet rammelen, brengt het je meestal alleen maar tekort. De steeds krapper wordende tijdsmarge zorgt ervoor dat je niet kunt genieten van het expressieproces. Maar nog belangrijker: het verhindert dat je je essay een noodzakelijke dag kunt wegleggen en er vervolgens met frisse ogen naar kunt kijken. Als je daar voldoende tijd voor vrijmaakt, kun je je werk de finishing touch geven die je gevoel van zelfbeheersing voedt en jou op je best vertegenwoordigt.