Zijn we klaar voor coaching op het gebied van culturele gevoeligheid?

Het was ingrijpend om te zien hoe de dood van Ahmaud Aubrey, George Floyd en Breonna Taylor (om er maar een paar te noemen) een internationale oproep tot actie om een ​​einde te maken aan onderdrukkende, onrechtvaardige behandeling, institutioneel racisme en politiegeweld tegen mensen van kleur, in het bijzonder zwart Heren.

Door deze gebeurtenissen worden coaches zich steeds meer bewust van hoe negatieve culturele betrokkenheid en sociale identiteit dreiging kan het bereiken van doelen beïnvloeden en het faciliteren van de coaching Verwerken. Dit leidt tot een ontwaken van het wereldbeeld en de noodzaak voor coaches om een ​​bondgenoothoed te dragen in combinatie met hun coachinghoed.

De gedrags- en sociale wetenschappen kennen al de invloed van culturele ervaringen en sociale identiteit in alle facetten van ons leven (bijv.G., werk, instellingen, sociale interacties; Steele, 2011). Bovendien passen veel bedrijven hun beleid inzake inclusie en diversiteit aan en hebben ze open brieven gestuurd naar: het publiek op sociale media dat racisme aan de kaak stelt en manieren implementeert om onze manier van handelen te transformeren door de lens van cultuur. Zij begrijpen het

discriminatie, racisme en onverdraagzaamheid zijn slecht voor het bedrijfsleven. Gemeenschappen en gezinnen voeren diepgaande gesprekken over hoe racisme en onverdraagzaamheid kunnen worden aangepakt voor een betere wereld.

Nu, meer dan ooit, lijkt het erop dat de massa genoeg dubbele raciale normen heeft, vaak ten koste van gekleurde mensen, en iets tastbaars wil doen om de status-quo te veranderen. Helaas is het onduidelijk hoe het gebied van coaching de invloed van culturele ervaringen kan aanpakken bij het faciliteren van het coachingproces (Reid, 2020).

Met zijn gedachten zwaar in mijn hoofd, nam ik het grootste deel van #BlackoutTuesday (en een paar dagen daarna) om na te denken en na te denken over hoe ik gesprekken kan aangaan binnen de coachinggemeenschap. Bovendien mediteerde ik over hoe ik licht kon werpen op het ware doel en de betekenis van Black Lives Matter, en schakel bondgenoten in, gebruikmakend van mijn zakelijke, coachingsvaardigheden en persoonlijke tegengif als coachee en als een trainer. Ik wilde nader bekijken hoe coaches een bruikbaar kader kunnen creëren dat sensitiviteit rond cultuur omvat.

Ik bezocht de website van de International Coaching Federation (ICF) voor ondersteuning. Velen van ons die lid zijn van ICF begrijpen dat we aan hoge ethische normen worden gehouden en verplicht zijn om ons professioneel te ontwikkelen. Maar ik was enigszins teleurgesteld dat de ethische normen en kerncompetenties voor coaching licht leken op principes met betrekking tot culturele gevoeligheid. En afgezien van diversiteits- en inclusietraining die enkele coachingcomponenten kan bevatten, is de industrie enigszins stil bij het rechtstreeks aanpakken van dit probleem. Ik kwam tot de conclusie dat er op dit gebied een leemte was. Dit betekent dat, terwijl het psychologieveld duidelijke richtlijnen en normen heeft die spreken met culturele gevoeligheid bij het betrekken van klanten, doet de coachingindustrie dat niet - althans niet zo beknopt als onze zuster veld, therapie/counseling. Dit is voor mij een kloof die ik wil dichten.

Dus besloot ik het concept van culturele gevoeligheid te begrijpen als een coachingbenadering waarop ik me zal concentreren. Hoewel ik niet meteen een duidelijke, directe boodschap of richtlijn kon zien over culturele gevoeligheid, geloof ik niet dat het met opzet is weggelaten. Veel coaches gaan er waarschijnlijk van uit dat cultureel gevoelig zijn een gegeven is.

Helaas kan de veronderstelling dat je cultureel gevoelig bent als vanzelfsprekend worden beschouwd, zelfs als je de beste bedoelingen hebt. In feite presenteren ICF-onderzoeken gegevens waaruit blijkt dat gekleurde mensen, met name zwarte Amerikanen, een buitengewoon kleine minderheid vormen binnen de bredere industrie; niet alleen als cliënt (ICF, 2017), maar ook als coachingprofessional (ICF, 2016).

Deze ontdekking bracht me ertoe om de zus van coaching, counseling/therapie, verder te overwegen als een bron om manieren te gebruiken cultuurgevoeligheid te benaderen in het kader van coaching omdat hier veel onderzoek naar is gedaan onderwerp. Als zodanig keek ik naar de American Psychological Association (APA) en de gedrags- en sociale wetenschappelijk oeuvre als mijn gids om de kloof te dichten in de coachingindustrie rond culturele gevoeligheid.

Door mijn korte onderzoek kon ik de term Cultural Sensitivity Coaching (CSC) bedenken. Aangezien culturele gevoeligheid als concept is vastgesteld via gedrags- en sociale wetenschappen, was het gemakkelijk om de basis te leggen om mijn theorie en een model voor CSC te ondersteunen. Diversiteits- en inclusietraining ondersteunt CSC (Myers, 2018; Washington & Patrick, 2018).

Evenzo heeft APA een sterke basis gelegd voor multicultureel openheid waar clinici zich in hun praktijk aan houden. De APA (2017a) biedt bijvoorbeeld richtlijnen aan clinici over cultureel gevoelig zijn, en ethische normen (APA, 2017b) over hoe clinici moeten omgaan met multiculturele groepen. Uit de richtlijnen en verplichte normen van de APA kon ik putten uit de belangrijkste principes die coaches effectief kunnen implementeren in hun praktijken (hoewel we geen clinici zijn), en de belangrijkste coachingvaardigheden die we in een sessie moeten toepassen om culturele gevoeligheid in coachen.

Als een cliënt bijvoorbeeld een negatieve ervaring over gevoelens deelt gespannen om te presteren in een ruimte waar de cliënt de enige persoon van kleur is, kan de coach een directe, doelgerichte benadering hanteren om de ervaring van de cliënt te omarmen. Dit betekent dat de coach ruimte moet houden voor de cliënt om cultuur en sociale identiteit te definiëren op de voorwaarden van de cliënt en niet ingrijpt in hoe de cliënt de ervaring verwerkt. De coach neemt ook een bondgenootrol op zich en creëert een omgeving waarin de cliënt zich veilig voelt bij het zitten met de angst als culturele ervaringen of sociale identiteitsbedreiging een barrière vormt voor het doel van de cliënt bereiken.

Het belang van deze aanpak is gebaseerd op inzicht in hoe coaches momenteel en/of eerder met dergelijke ervaringen omgingen. Typisch, in een scenario als dit, gaven sommige coaches die ik informeel heb ondervraagd aan dat ze de rol van advocaat van de duivel op zich zouden nemen en daag de cliënt uit waar de angst vandaan komt, stel coachingsvragen rond het verhaal dat de cliënt vertelt hem/haar/hun zelf, of gebruik coachbare momenten als een manier om de perceptie van de cliënt te veranderen alsof de ervaring meer ingebeeld is dan echt.

Deze benadering toont "culturele ongevoeligheid" aan. De coach neemt het standpunt in om ruimte te houden zodat de cliënt "de ervaring anders kan zien", omdat, zoals een coach met mij deelde, "het misschien in hun hoofd en niet echt gebeurt.” Het is belangrijk voor de coach om actief naar de cliënt te luisteren en in te schatten wat de cliënt op dat moment nodig heeft als cultuur naar boven komt tijdens een coaching sessie. Daarom is het begrijpen van de betekenis van culturele gevoeligheid in de context van coaching essentieel voor een coach om vertrouwen, een veilige omgeving en gebruik maken van de overtuigingen, waarden en ervaringen van de cliënt binnen een coachbaar moment op geallieerde basis, vooral als de cliënt zich identificeert met een gemarginaliseerde groep (APA, 2017a; Hayes, 2016).

Hoe operationaliseer ik de term? Nogmaals, ik wendde me tot diversiteits- en inclusietraining, culturele sensitiviteitstraining en aspecten van opmerkzaamheid ontwikkeling om bewustwording te creëren en de toepassing van CSC te bepalen. Echter, het coachen van geleerde-beoefenaars moeten doorgaan met het verfijnen van het concept van culturele gevoeligheid binnen coaching, en als een methodologie, terwijl we CSC helpen volwassen te worden. Die volwassenheid omvat hoe coaches zich professioneel ontwikkelen en leren de impact te herkennen die negatieve culturele ervaringen hebben op de manier waarop sommige cliënten motivatie om doelen te bereiken, aspiraties na te streven of actie te ondernemen.

Desalniettemin heb ik de definitie van CSC gebaseerd op de definitie van de ICF voor coaching, APA-richtlijnen en het werk van Hayes (2016) en Steele (2011). CSC kan worden gedefinieerd als: een methode van coaching die culturele gevoeligheid incorporeert om het coachingproces te vergemakkelijken en ruimte biedt voor hoe een coachee zijn sociale identiteit of cultuur definieert en ervaart om het maximale uit de coachee te halen potentieel.

Ik zal de definitie waarschijnlijk verfijnen naarmate ik mijn theorie meer test, en natuurlijk krijg ik peer-review van mijn collega's. Voor nu denk ik dat deze definitie past op basis van mijn huidige begrip en onderzoek naar hulpzoekend gedrag (zie: Inzicht in hulpzoekende intentie en bewustzijn van hulpmiddelen voor krijgsondersteuning bij getrouwde Afro-Amerikanen, Reid, 2019) en de bronnen die ik tot nu toe heb genoemd.

Het is belangrijk op te merken dat CSC inhoudt dat je je goed bewust bent van hoe de ervaringen en het wereldbeeld van de cliënt client (gezien door de lens van de culturele uniciteit en sociale identiteit van de cliënt) beïnvloedt de besluitvorming en het bereiken van doelen. Zoals ik in een blogpost op mijn website aangaf: "De output van deze ervaringen kan van invloed zijn op gevoelens en/of emoties en, door associatie, op gedrag" (Hayes, 2016; Reid, 2020; Steele, 2011).

Daarom moet de coach, wanneer sterke gevoelens over cultuur naar boven komen tijdens een coachingsessie, onmiddellijk een veilige, niet-oordelende ruimte creëren. Die ruimte is voor de cliënt om een ​​stapje terug te doen, te observeren, te bevragen en/of te experimenteren met de gevoelens en gedachten die in de coachingsessies naar boven komen. De coach gebruikt zijn rol als coach en bondgenoot om de cliënt te helpen bij het creëren van betekenis en een actiestrategie om vooruit te komen. De coach erkent dat onverdraagzaamheid, racisme, onderdrukking en sociale identiteitsbedreiging reëel zijn voor de cliënt en minimaliseert de gevoelens of ervaringen van de cliënt niet.

De focus ligt meer op wat waardevol is, wat belangrijk is voor de coaches en hoe je op een gezonde manier met de ervaring om kunt gaan. Het coachbare moment is het identificeren van hoe de cliënt ervoor kan kiezen om de informatie die tijdens de coachingsessie is verzameld, te gebruiken als een katalysator voor transformatie en zelfverwezenlijking. Wat de cliënt ook kiest, de coach dient als bondgenoot, niet als advocaat van de duivel, bij het ondersteunen van de doelstellingen van de cliënt.

Betekent dit dat de coach de coachee niet kan uitdagen? Nee. Maar het betekent dat de manier waarop uitdaging plaatsvindt, gevoelig moet zijn voor de cultuur en ervaring van de coachee. Bovendien kunnen zowel de coach als de cliënt een nieuwe waardering voor cultuur en sociale identiteit ontdekken door hun authentieke zelf te delen. Daarbij kan de coach de cliënt helpen versterken zelfeffectiviteit en moed om te beslissen hoe te reageren op angstgevoelens die voortkomen uit de negatieve culturele ervaringen van de cliënt.

Ik weet zeker dat andere onderzoekers hun eigen ideeën en studies zullen samenstellen en dit concept zullen uitbreiden. Ik kijk ernaar uit om te zien hoe CSC vorm zal krijgen naarmate het volwassener wordt in de coachingindustrie. Ik denk dat door hier te beginnen en coaches een startpunt te geven, de discussie over principes, best practices en standaarden voor CSC, we uitbreiden.

Ik moedig ook meer onderzoek aan naar de werkzaamheid van CSC naarmate we er meer over ontdekken via onze verschillende coachingpraktijken. Ik theoretiseer dat CSC coachingrelaties en veiligere coachingomgevingen kan ondersteunen waar de cliënt zich identificeert met meerdere sociale identiteiten.

Hayes (2016) heeft ons al een geweldig model gegeven, ADDRESSING, om als sjabloon te gebruiken om te begrijpen welke sociale identiteit het belangrijkst is voor de coachee. Evenzo heeft de APA ons richtlijnen en ethische normen gegeven die we kunnen aanpassen aan de context van coaching. Het coachen van wetenschappers-beoefenaars hebben een buitengewone kans om culturele gevoeligheid in te luiden via CSC en een nieuwe applicatie te creëren die sociale verandering ondersteunt.