Wat is collectief trauma?

als de COVID-19 pandemie zich over de hele wereld verspreidt, is de term 'collectief trauma' gebruikt om de impact te beschrijven die deze wereldwijde crisis op miljoenen mensen heeft gehad. Toch kan de term ongrijpbaar aanvoelen en velen erkennen misschien niet dat ze zelf de effecten van collectief trauma ervaren. Hierdoor kunnen velen zich afvragen: wat is collectief trauma?

Terwijl de term ‘trauma’ typisch verwijst naar de impact die een traumatisch incident heeft op een individu of een paar mensen, collectief trauma verwijst naar de impact van een traumatische ervaring die hele groepen mensen, gemeenschappen of samenlevingen treft en betreft. Collectief trauma is buitengewoon omdat het niet alleen leed en negatieve gevolgen kan hebben voor individuen, maar ook het hele weefsel van een gemeenschap kan veranderen (Erikson, 1976). In feite kan collectief trauma invloed hebben op relaties, beleid en overheidsprocessen veranderen, de manier waarop de samenleving functioneert veranderen en zelfs haar sociale normen veranderen (Chang, 2017; Hirschberger, 2018; Saul, 2014). Na de terroristische aanslagen op de Verenigde Staten op 11 september 2001 hebben de Verenigde Staten bijvoorbeeld hun beleid en procedures voor vervoer en reizen gewijzigd om de veiligheid te vergroten. Hoewel dit traumatische incident 19 jaar geleden plaatsvond, zijn de maatschappelijke veranderingen in het reisbeleid nog steeds zichtbaar.

Collectief trauma is een reactie die kan volgen op een verscheidenheid aan traumatische ervaringen. Situaties die een collectieve traumareactie kunnen uitlokken, kunnen omvatten, maar zijn niet beperkt tot: oorlogen, natuurrampen, massale schietpartijen, terrorisme, pandemieën, systematische en historische onderdrukking, recessies en hongersnood of ernstige armoede (Aydin, 2017; Chang, 2017; Hirschberger, 2018; Saul, 2014). Traumatische ervaringen zoals de hierboven genoemde kunnen leiden tot het ontstaan ​​van fysiologische, psychologische, relationele, maatschappelijke en spirituele gevolgen als de werkelijkheid op zijn kop wordt gezet. Hoewel het trauma collectief wordt behandeld, kunnen de ervaringen en individuele reacties sterk variëren, wat kan leiden tot meer verwarring over hoe collectief trauma eruitziet.

Laten we eens kijken naar de ervaringen van Erik om een ​​beter begrip te krijgen van hoe collectief trauma zich kan voordoen. Sinds de COVID-19-pandemie voelt Erik zich "uit" en een beetje in een "waas". Zoals Erik collega's hun baan heeft zien verliezen in zijn bedrijf, zag zijn dierbaren vechten door ziekte en keek naar het nieuws - dat een schrijnende realiteit beschrijft voor miljoenen mensen over de hele wereld - hij merkte dat hij zich hulpeloos, depressief, en ongemotiveerd. De meeste dagen voelt Erik zich uitgeput, geplaagd door hoofdpijn en pijn in het lichaam.

Vóór de pandemie vertrouwde Erik op zijn spiritualiteit en geloof om hem te helpen omgaan met stressfactoren in het leven, maar deze situatie laat hem in de war over wat hij gelooft. Hoewel Erik een aantal vrienden heeft waar hij een beroep op kan doen, vindt hij het steeds moeilijker om steun te krijgen. Erik merkte dat hij geïrriteerder raakte met zijn familie en kinderen en vroeg zich af waarom hij dit niet gewoon van zich af kan schudden.

Erik is geen anomalie. Hij is mens. Hij is iemand die een collectief trauma ervaart als reactie op een traumatische gebeurtenis die een impact heeft op hem, de gemeenschap waarin hij leeft, de mensen van wie hij houdt en de wereld om hem heen. Wanneer een trauma toeslaat, kan ons lichaam en geest moeite hebben om het te verwerken en ermee om te gaan. Traumatische ervaringen kunnen de 'gewone menselijke aanpassingen aan het leven' overweldigen (Judith Herman, 1992). Tijdens de COVID-19-pandemie zien individuen hun leven op zijn kop worden gezet door ziekte, overlijden, baanverlies, veranderingen in hun dagelijkse routine, verminderde menselijke interacties, financiële moeilijkheden en armoede, toegenomen geweld en onderdrukking en segregatie, een toestroom van rouw, verwarring, angst en traumatisch spanning kan aan de oppervlakte komen.

Als je merkt dat je wordt beïnvloed door de COVID-19-pandemie (of een andere collectieve trauma-opwekkende situatie) en de gevolgen van een collectief trauma ervaart, weet dan dat je niet de enige bent. In feite vinden we in deze tijd collectief ons nieuwe "normaal" terwijl we proberen het trauma om ons heen en in ons te verwerken, ermee om te gaan en te leren reageren. Terwijl we door deze tijden van collectief trauma navigeren, is het absoluut noodzakelijk dat we de impact van collectief trauma erkennen, onze ervaringen respecteren, uitbreiden empathie aan onszelf en anderen, onszelf afvragen wat we nodig hebben en als reactie daarop een copingplan opstellen, onze middelen gebruiken of middelen vinden die ons kunnen ondersteunen bij het omgaan met het trauma (bijv.g. online therapie, crisislijnen, organisaties of kerken die diensten of financiële steun aanbieden, enz.), en wij vergeet niet om voor ons lichaam te zorgen (zie meer over tips om te reageren op deze tijd van collectief trauma) in Trauma van pandemische proporties).

Zoals Kay Chang (2017) prachtig stelt, mogen we erkennen dat "Rouwen tijd kost. Rouwen om een ​​collectief trauma kost tijd, organisatie en visie. Begrijpen hoe je het rouwproces kunt respecteren en het gevoel van hoop kunt koesteren, is de eerste stap voor het organiseren en opnieuw opbouwen van een gemeenschap. Er is zowel een noodzaak om respectvol de aanhoudende last te erkennen van het leven zonder dierbaren of de vertrouwde manieren van leven en om bedachtzaam nieuwe manieren te bevorderen om voort te bouwen op de gemeenschappelijke sterke punten van de overlevenden.”